Για πολλούς από μας ο Κώστας ο Ανδριώτης είναι κάτι περισσότερο από ένας πολύ γρήγορος αναβάτης (ο γρηγορότερος αν κρίνουμε από τον αριθμό των νικών του τα τελευταία 3 χρόνια στους αγώνες του Πανελληνίου Downhill Cup)! Είναι ο αναβάτης που κάνει όσα δεν θα μπορέσουμε ποτέ εμείς, με απαράμιλλο στυλ, σχεδόν ευκολία θα έλεγε κανείς και με ποδήλατα κάποιες φορές που δεν θα τολμούσαμε να σκεφτούμε πως θα πηγαίναμε να τρέξουμε αγώνα DH. Στην Kύμη φέτος πήρε μια παλικαρίσια νίκη με all mountain ποδήλατο, ενώ στον Μαραθώνα πριν λίγες μέρες νίκησε με ένα Foes πάνω στο οποίο δεν είχε κάνει προπόνηση! Όλα αυτά δείχνουν πως πρόκειται για έναν αναβάτη που σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον όχι μόνο για την πορεία του εντός των συνόρων αλλα κυρίως για τις διακρίσεις που θα κατακτήσει και εκτός των συνόρων. Γιατί αν κάποιος Έλληνας gravity rider μπορεί να τα καταφέρει, αυτός είναι ο Κώστας. Είμαστε, λοιπόν, διπλά χαρούμενοι, αφού μετά τον Ζαφείρη Βολικάκη άλλος ένας champion προστίθεται στην παρέα μας και γράφει το προσωπικό του blog στο sela.gr.
Ας δούμε όμως τι λέει ο ίδιος…
‘Γεννήθηκα το 1991 στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Χαλκίδα σε ένα σπίτι μέσα στην εξοχή. Οι καιροί τότε ήταν διαφορετικοί και ως παιδί αυτό που θυμάμαι είναι να γυρίζω όλη μέρα με το ποδήλατό μου στην γειτονιά. Στην ηλικία 9 ετών είδα για πρώτη φορά, τυχαία στην τηλεόραση, έναν αγώνα downhill. Ήμουν πολύ μικρός τότε για να δώσω την ανάλογη σημασία, μιας και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν απλά να περνάω καλά με το ποδήλατό μου, αλλά από τότε κατάλαβα ότι ‘υπάρχει κάτι’! Και αυτό το κάτι, μου άρεσε πολύ!
Δεν πέρασε πολύς καιρός και με διάλεξαν στο δημοτικό ως ταλέντο στον στίβο. Έτρεχα ασταμάτητα πάνω κάτω για όσο αντέξω χωρίς να τα παρατάω εύκολα, ενώ παράλληλα δεν σταμάτησα να τρέχω με το ποδήλατό μου. Μετά από περίπου 7 χρόνια, σε μια περίοδο που ήμουν έτοιμος να τρέξω έναν αγώνα 100 μέτρων, ο προπονητής μου είδε κάτι γρατσουνιές και μου ζήτησε να σταματήσω το ποδήλατο. Αμέσως θυμάμαι γύρισα στον φίλο μου και του είπα: «αυτό είναι, εγώ σταματάω». Δεν πέρασε πολύς καιρός και όντως, σιγά σιγά είχα κόψει τον στίβο. Η τρέλα που είχαμε όλοι στην παρέα με τα ποδήλατα και το χώμα ήταν αυτή που με κέρδισε, αυτή που με γέμιζε 100%. Μέσα από πολλά περιοδικά είχα καταλάβει ότι το ποδήλατο ήταν πολύ ψηλά στον κόσμο και με συνεπήρε αυτό το «extreme» που έκρυβε μέσα του. Όλα τα παιδιά είχαν ένα ποδήλατο, αλλά εγώ τότε κατάλαβα ότι θέλω να κάνω το κάτι παραπάνω. Εκμεταλλευόμενος τα άλματα που είχαμε φτιάξει από παλιά στο χωράφι δίπλα στο σπίτι μου, εκτόξευσα μέσα σε πολύ λίγα χρόνια το επίπεδό μου και μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε η επιρροή από το εξωτερικό. Χριστούγεννα του 2007, μου πήρε ο πατέρας μου το πρώτο μου ποδήλατο downhill. Μόλις πρωτοανέβηκα πάνω του βούλιαξα από τις αναρτήσεις. Ήξερα ότι μετά από τόσο χρόνια με ένα hardtail, θα μπορούσα να οδηγήσω γρήγορα με αυτό το ποδήλατο.
Μόλις έναν χρόνο μετά, πήγα στον πρώτο μου αγώνα downhill στην Δίρφυ. Ήξερα ότι μπορούσα να κερδίσω τον αγώνα και έτσι έγινε! Τερμάτισα πρώτος στην γενική κατάταξη με 1” διαφορά από τον 2ο, και με 10” διαφορά από τον 2ο junior. Θυμάμαι να κατεβαίνω λαχανιασμένος με πολύ άγχος, με μια στολή motocross fox, έναν ολόσωμο θώρακα που με δυσκόλευε και τον ιδρώτα να στάζει μέσα από το κράνος. Σήμερα πιέζω τον εαυτό μου όσο ποτέ και αγαπάω το ποδήλατό μου σα να μη πέρασε μια μέρα. Με καθημερινή προπόνηση 4 ωρών στοχεύω πλέον να συμμετέχω σε πανευρωπαϊκούς αγώνες και να κατακτήσω θέση στο βάθρο. Τα κίνητρα μου ισχυρά, τα περισσότερα από αυτά βγαλμένα από την ζωή, και ότι και να γίνει δεν θα σταματήσω μέχρι να πετύχω! Θα τα ξαναπούμε σε 2 βδομάδες ύστερα από τον αγώνα στο Tiger Trail. Μέχρι τότε καβαλάτε το ποδήλατό σας!’
Ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες τον Αlex Grymanis.
