Προχθές που λέτε γυρνώντας από το βουνό αποκαμωμένος, αλλά βαθιά ικανοποιημένος από την κυριακάτικη βόλτα σταμάτησα σε ένα φανάρι! Ήμουν στο αυτοκίνητο, το ποδήλατο φορτωμένο στη σχάρα και το φαγητό με περίμενε μαζί με την φαμίλια στο σπίτι! Λόγω έντονης ζέστης είχα φυσικά τα παράθυρα ανοιχτά…Ξαφνικά, βλέπω στο παράθυρο του συνοδηγού να ξεπροβάλλει η φιγούρα μιας γηραιάς κυρίας!
-Πάτε στο κέντρο νεαρέ;
-…ναι
-Μπορείτε να με πάρετε μαζί σας; Σας ευχαριστώ
Πριν προλάβω καλά καλά να αντιδράσω μπήκε μέσα. Και ξεκινήσαμε την διαδρομή. Όχι, δεν μου αρέσει το οτο στοπ…Δεν έχω κάνει, δεν έχω και ποτέ χώρο για να πάρω κάποιον άλλο, αλλά αυτή τη φορά ήταν…αλλιώς!
-Είδα πως είσαι ποδηλάτης μου είπε, γι’αυτό μπήκα! Είμαι κι εγώ ποδηλάτισσα…
Με διάλεξε και με εμπιστεύτηκε γιατί είμαι ποδηλάτης! Σκέψου… Για τα επόμενα 20 λεπτά μου είπε για ότι ποδηλατεί ακόμα στα 80 της, για το ατυχήμα που είχε πριν έξι μήνες αλλά δεν κατάφερε να την σταματήσει, για τα χρόνια που ενώ ακόμα δούλευε, επέλεγε να κινηθεί με το ποδήλατο πολύ νωρίς το πρωί και πήγαινε πρώτη στο γραφείο με αυτό για να μην την βλέπουν οι συνάδελφοί της και την κοροϊδεύουν! Ναι, γιατί ήταν κάτι….’κακό’! Μα θα πέσεις, θα χτυπήσεις κτλ κτλ
Μου είπε για την υγεία της και πόσο την βοηθά το ποδήλατο! Για το πόσο αεικίνητη είναι και για το πόσο ο άνδρας της που ήταν παλιά ποδηλάτης τώρα που τα έχει αφήσει όλα έχει πάρει πολλά κιλά και στεναχωριέται γι’αυτόν!
Έμαθα πολλά αυτό το 20λεπτο! Το σημαντικότερο όμως είναι πως αλληλεγγύη μεταξύ ποδηλατιστών δεν υπάρχει μόνο όταν άγνωστοι μεταξύ μας συναντιόμαστε στα μονοπάτια, αλλά και σε κάποιες τέτοιες σπάνιες αλλά όμορφες στιγμές!
Να είσαι καλά, λοιπόν, Δήμητρα!
