O Steve Mitchell δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Μπορεί να μην θαυμάζει τα φρένα cantilever, ούτε την απλότητα των ποδηλάτων από την παιδική του ηλικία. Του αρέσουν τα σύγχρονα, τεχνολογικά ανεπτυγμένα ποδήλατα. Μπορεί να καβαλάει ένα ατσάλινο Hardtail, αλλά είναι τελευταίας τεχνολογίας, με προηγμένη γεωμετρία, ενώ τα περιφερειακά του είναι ό,τι πιο τελευταίο κυκλοφορεί.
Οι συλλέκτες πολλές φορές δεν μπορούν να πουν τους λόγους για τους οποίους μαζεύουν κάτι. Τα θετικά που έχει αυτό που μάζεψαν. Άλλοι ξεκίνησαν από ατύχημα, άλλοι απλά κληρονόμησαν την συλλογή. Μερικοί άρχισαν να συλλέγουν χωρίς να θέλουν να κάνουν κάποια συλλογή, αλλά όπως και να έχει μετά από ένα σημείο, κάθε συλλογή αποκτάει και την δικιά της ιστορία.
Η συγκεκριμένη συλλογή δεν έχει να κάνει με την τελειότητα. Κάποιοι ξανακάνουν σαν καινούρια τα είδη της συλλογής τους, ή και καλύτερα. Ο Steve, δεν είναι από αυτούς όμως. Κάθε πλαίσιο στην συλλογή του, είναι έτσι όπως το άφησε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του. Με την σκόνη, την λάσπη την βρωμιά του. Η συλλογή του δεν έχει να κάνει με την ομορφιά, αλλά με την μελέτη. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι πεταμένα δεξιά και αριστερά. Υπάρχει χρονολογική σειρά εμφάνισης των πλασίων, μέχρι και δωμάτιο αφιερωμένο στο downhill.
Όποιοι και αν είναι οι λόγοι για την συλλογή του Steve, δεν αλλάζει ότι πρόκειται για μια πανέμορφη συλλογή. Η προσοχή του είναι στραμμένη πάντως, στα στραβά και τα παράδοξα. Είναι η κατηγορία «τόσο κακό, που είναι καλό». Σπασμένα πλαίσια, αποτυχημένοι σχεδιασμοί αναρτήσεων, ιδέες που θα έπρεπε να μείνουν στο χαρτί. Πολλά από τα ποδήλατα, έχουν υψηλή αξία.
Σίγουρα πρόκειται για παράδεισο. Μια ποδηλατική συλλογή για τον σπασίκλα με την ποδηλασία βουνού.
