Το Tour of Flanders και το Paris-Roubaix συνήθως αναφέρονται και ως «cobbled classics» που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: «κλασικά των καλντεριμιών», επειδή περιέχουν πολλά λιθόστρωτα τμήματα. Ο κλειδί της επιτυχίας σε αυτούς τους αγώνες είναι η ικανότητα να ποδηλατείς στο καλντερίμι αποδοτικά, ώστε να μην χάνεις ενέργεια, αλλά και με δεξιοτεχνία ώστε να αποφύγεις κάποια πτώση.
Μέσα στα 258 χλμ του Paris-Roubaix περιέχονται και 48 χιλιόμετρα καλντεριμιών εξαπλωμένα σε 25 τμήματα με μήκος που κυμαίνεται από τα 400 μέτρα μέχρι και τα 3 χιλιόμετρα. Επίσης, τα καλντερίμια δεν έχουν φτιαχτεί ίδια (ή δεν έχουν χαλάσει εξίσου). Οι διοργανωτές των αγώνων αυτών, βαθμολογούν το κάθε καλντερίμι από 1 έως 5 αστέρια. Τα τμήματα με τα 5 αστέρια είναι στην χειρότερη κατάσταση και ίσα ίσα που ποδηλατούνται.
Στο Tour of Flanders υπάρχουν 21 χιλιόμετρα καλντεριμιών, από τα 265 του συνολικού αγώνα, με το Paddestraat να είναι περίπου στα 3 χιλιόμετρα μακρύ, ενώ το Mater είναι περίπου, 2,5 χιλιόμετρα. Αυτά βέβαια, είναι τα επίπεδα καλντερίμια. Μερικές από τις πιο δύσκολες και φημισμένες ανηφόρες είναι καλντερίμια με κλίσεις που πολλές φορές ξεπερνάνε το 20%.
Οι απλοί αθλητές μπορούν να μάθουν πάρα πολλά από τους επαγγλεματίες μέσα από αυτούς τους αγώνες. Οι περισσότεροι από εμάς όμως, δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος σε κάποιον αγώνα όπως το Paris-Roubaix ή το Tour of Flanders, αλλά μπορούμε να μάθουμε πως γίνεται σωστά η ποδηλασία σε καλντερίμια, γιατί θα μας βοηθήσει απείρως στους κακοτράχαλους ελληνικούς δρόμους… ή μάλλον καλύτερα, να δείξουμε στους επαγγελματίες πως το κάνουμε στην Ελλάδα!
Ακολουθήστε αυτούς που ξέρουν.
Ο τραυματισμένος πλέον, Fabian Cancellara έχει κερδίσει και στο Paris-Roubaix αλλά και στο Τour of Flanders. Όπως και οι υπόλοιποι από εμάς, έτσι έπρεπε και ο Fabian να μάθει πως να περνάει τις «πέτρες». Χαρακτηριστικά έχει πει: «Όταν πρωτοξεκίνησα να συμμετέχω σε τέτοιους είδους αγώνες, μας είχανε πει πως πρέπει να πηγαίνουμε πίσω από τους πρωταθλητές γιατί είναι οι πρώτοι και είναι πρώτοι επειδή έχουν τις σωστές συμβουλές. Μερικές φορές μαθαίνεις πολλά από αυτούς, αλλά πλέον είμαι στην θέση όπου έχω γίνει ένας από τους πρωταθλητές».
Ο Stuart O’Grady, ο οποίος κέρδισε το Paris-Roubaix το 2007 συμφωνεί και συμπληρώνει: «Θυμάμαι όταν είχα ξεκινήσει και προσπαθούσα να ακολουθήσω τον Tchmil και τον Van Petegem στο Tour of Flanders. Ο στόχος μου για ολόκληρη την ημέρα ήταν να ακολουθώ αυτούς τους δύο. Να γίνω σκιά τους. Ήταν αδύνατο όμως, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το ένα λεπτό τους έκανα κολλητήρι και στο επόμενο λεπτό ήμουν στην 80η θέση και αυτοί στην πρώτη 5άδα. Αναρωτιόμουν πως στο διάολο το έκαναν αυτό».
Συντήρηση δυνάμεων.
Ο Cancellara, νικητής το 2006 στο Paris-Roubaix και το 2010 στο Tour of Flanders, περιγράφει πως ποδηλατεί πάνω από τα καλντερίμια: «Να είστε στην καλύτερη φόρμα για να περάστε μέσα από τις πέτρες του καλντεριμιού μέχρι το τέλος του. Αν κουραστείτε θα «σκάσετε» στο καλντερίμι και όχι μετά. Πρέπει να έχετε καλή ταχύτητα, την σωστή θέση και σωστό ρυθμό, γιατί αν ποδηλατείτε πιο γρήγορα από ότι πρέπει, θα χοροπηδάτε. Αν έχετε χαμηλότερο ρυθμό τότε θα «σκάσετε». Αν όμως πετύχετε τον σωστό ρυθμό θα περάσετε από το καλντερίμι σαν να πετάτε».
Το πιο εύκολο, δεν είναι και το καλύτερο.
Ο O’Grady επισημαίνει μερικά ακόμη σημεία: «Ο καλύτερος τρόπος είναι να ποδηλατείτε στην μέση του καλντεριμιού. Είναι πιο δύσκολο, το ξέρω, αλλά είναι το καλύτερο. Όταν οι υπόλοιποι αναβάτες ξεκινούν να κουράζονται πηγαίνουν στην άκρη του καλντεριμιού επειδή είναι πιο λείο, αλλά επίσης εκεί είναι όπου φεύγουν οι πέτρες από την θέση τους και υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για λάστιχο από κάποιο αγκάθι. Όσοι πηγαίνουν από την μέση του καλντεριμιού συνήθως είναι και οι πιο δυνατοί».
Συμπέρασμα.
Αν οι παραπάνω συμβουλές σας φαίνονται δύσκολες και ακατανόητες, συνοψίζουμε:
«Όσο πιο αργά πηγαίνετε τόσο χειρότερα είναι. Πρέπει να πηγαίνεις γρήγορα για να εξομαλυνθούν οι ανωμαλίες του δρόμου» είπε ο Cancellara.
«Όσο πιο γρήγορα πηγαίνετε, τόσο πιο εύκολο γίνεται. Το πρόβλημα είναι ότι όσο πιο πολύ η κούραση και πιο αργή η ταχύτητα τόσο ανεβαίνει και η δυσκολία του καλντεριμιού» προσθέτει ο O’Grady.
