Μια από τις όμορφες στιγμές που βιώνουμε διαχειριζόμενοι αυτό το website είναι όταν ερχόμαστε σε επαφή με όμορφες ποδηλατικές ιστορίες όπως αυτές που μας αρέσει και εμάς να ζούμε! Τέτοιες ιστορίες, τις δικές σας ιστορίες που και που τις φιλοξενούμε κιόλας! Ιδού η πιο πρόσφατη λοιπόν από το όμορφο νησί της Λέσβου…

Παναγιώτη, Τίτο, keep riding!

‘Αφήσαμε πίσω μας τον Αι Φανούρη και το Ξυλόκαστρο και κατηφορίσαμε στη ντερεδιά, χαράζοντας το πρώτο τμήμα της διαδρομής των φετινών Αγώνων Ορεινής Ποδηλασίας (ENDURO), που θα φιλοξενήσουν τα βουνά της Αγιάσου την Κυριακή του Θωμά, 15 Απρίλη.

Περίεργοι ήχοι μάς συνόδευαν, σαν στριγκά κρωξίματα πουλιών, αλλά δεν ήταν παρά ο αγέρας που λυσσομανούσε ανάμεσα στα κλωνιά των σκελετωμένων δέντρων κάνοντάς τα να λυγίζουν τρίζοντας ανατριχιαστικά. Τριξίματα που ανέβαζαν την αδρεναλίνη σαν τα ηχητικά εφέ μιας ταινίας τρόμου… Ο τόπος ήταν κατάσπαρτος από σπασμένα κλαδιά που τα τσάκισε ο βοριάς. Κείτονταν το ’να πάνω στ’ άλλο σαν πτώματα σκοτωμένων στρατιωτών σωριασμένα στο πεδίο μιας φονικής μάχης. Μέρη που κάποτε έβριθαν από ζωή και που τώρα τα ζώνει η άγρια βλάστηση. Πού και πού μόνο κανένας τσομπάνος με το κοπάδι του ή κανένας κυνηγός τα διαβαίνει… Κάποιοι παλιοί πετρόχτιστοι πύργοι (αγροικίες) σωριάζουν τα ερείπιά τους ανάμεσα στα τέσσερα ντουβάρια τους. Θλιβερά απολειφάδια μιας αλλοτινής εποχής…

Η ποδηλατική διαδρομή που χάραξε ο Τίτος φιδοσέρνεται στη βουνοπλαγιά έχοντας αριστερά τον επιβλητικό βράχο της Οξιάς (τς Ουξιάς του ράχτου), που πυργώνει το στενόμακρο ασβεστολιθικό του παράστημα ανάμεσα στα σωθύρια και τα περιβόλια κόβοντας κατά μήκος τη ρεματιά, σα δίκοπο μαχαίρι. Στην ανατολική του πλευρά φυτρώνουν τσάμια, βάτα και πρίνοι, που σκαρφαλώνουν σαν επιτήδειοι ορειβάτες προς την κορφή του.

Το μονοπάτι κατηφορίζει στο ποταμάκι της ρεματιάς που ροβολά τα γάργαρα νερά του ως τα Πόταμα. Το νερό δίνει ζωή στη λαγκαδιά θρέφοντας τους καταπράσινους κισσούς που θεριεύουν και πνίγουν με το σφιχταγκάλιασμά τους τα παρόχθια δέντρα. Η πρασινάδα ντύνει τους βράχους και τους κορμούς των δέντρων, κολλώντας πάνω τους όπως το βυζανιάρικο μωρό στο ρογοβύζι.

Υπέροχη και πρωτόγνωρη για μένα διαδρομή που την απόλαυσα, όπως σίγουρα θα κάνουν και οι ποδηλάτες! Ήταν το δώρο του Τίτου για τα χθεσινά μου γενέθλια. Τον ευχαριστώ από καρδιάς!

• Tags: λέσβος ποδήλατο, ποδηλατική ιστορία