ΤΡΟΜΕΡΟ!
Θλίψη επικρατεί στην ΜΤΒ ποδηλατική κοινότητα παγκοσμίως. Μπορεί να φαινόταν ότι κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που θα φύγει από την ζωή, αλλά κανείς δε περίμενε να είναι τόσο σύντομα. Οι περισσότεροι κλαίνε, άλλοι το παίζουν δήθεν σκληροί και συγκρατημένοι (αλλά κλαίνε και αυτοί τα βράδια). Ένας φίλος όλων, που μας στήριξε στις πρώτες πεταλιές μας.
Ήταν εκεί όταν η κλίση της ανηφόρας ξεπερνούσε κάθε όριο. Στάθηκε δίπλα μας σε κάθε εμποδίο και σε κάθε βόλτα όταν ερχόταν τα δύσκολα. Δε θα τον ξεχάσω σε εκείνο τον χαλικόδρομο που κάθε φορά που έβρεχε γινόταν όλο και πιο δύσβατος, αλλά αυτό εκεί, με πείσμα και υπομονή να με βοηθάει να ανέβω στην κορφή. Συγχωρέστε με αλλά με έχουν πάρει τα ζουμιά και δεν μπορώ να γράψω άλλο…
Εύχομαι το χώμα που σε σκεπάζει να το περνάνε ποδηλάτες.
Ας τον θυμηθούμε για μια τελευταία φορά…
