του Κωνσταντίνου Ανδριώτη
Μετά από τα 2 πανευρωπαϊκα κύπελλα που έτρεξα για φέτος ήρθε ώρα για το παγκόσμιο. Το παγκόσμιο έγινε αυτή τη φορά στο Lenzerheide της Ελβετίας σε μία πολύ γρήγορη και δύσκολη πίστα ακόμα και με τα στάνταρ του παγκοσμίου. Η δυσκολία ήταν μεγάλη για εμένα, αφού αυτή ήταν η δεύτερη μόλις συμμετοχή μου σε παγκόσμιο κύπελλο. Παρ’ ολο που προσπάθησα να οδηγήσω όπως στο σπίτι μου, αυτή η τακτική δεν βοήθησε. Οι πίστες είναι πολύ σκληρές για οποιονδήποτε σε κάθε περίπτωση. Όλα είναι μεγάλα…Άλματα, κλίσεις, ταχύτητα, σαμάρια. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, να προκριθεί κάποιος μέσα στους 80 και 12 δευτερα πίσω.
Αυτό γίνεται μόνο εάν έχεις τρέξει 10 παγκόσμια…Μετά κάτι γίνεται!
Νιώθεις το ποδήλατο να φλεξάρει παντού και κρατάς το τιμόνι γερά να μην σου φύγει τόσο ώστε στο τέλος είσαι εξουθενωμένος
Νιωθω ότι έχω το ταλέντο. Και ήμουν αρκετά γρήγορος σε σημεία για την πρόκριση παρ’όλα αυτά μία πτώση την ημέρα τον προκριματικών με έριξε ψυχολογικά και δεν με άφησε να κάνω αυτό που θέλω.
Είναι απλά τα πράματα λοιπόν! Εάν του χρόνου δεν έχω τη δυνατότητα να τρέξω σε όλα τα άλλα παγκόσμια στην Ευρώπη όπως επίσης και σε άλλους αγώνες στην Ευρώπη δεν υπάρχει περίπτωση να προκριθώ. Το ταλέντο και η σκληρή δουλειά υπάρχει, οι ευκαιρίες δεν υπάρχουν, όμως, στην Ελλάδα δυστυχώς.
Photos: Sebastian Sternemann