Κάθε αγώνας είναι διαφορετικός. Είναι σαν ένα ταξίδι.  Έχει τα θετικά του, αλλά και τα αρνητικά του. Μια αποχή από διεθνείς αγώνες για λόγους που εσύ δεν έχεις επιλέξει, σε κάνει να πιστέψεις ότι είναι δύσκολο να επανέλθεις και να παίξεις πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτές οι σκέψεις με κράτησαν ξάγρυπνο πολλά βράδια και με βασάνισαν πριν πάρω απόφαση να λάβω μέρος σε αγώνες επιπέδου C1 (πρώτη κατηγορία). Το δρομολόγησα στο μυαλό μου, ετοιμάστηκα και αποφάσισα πως θέλω να το κάνω. Ο κύβος ερρίφθη είπα, θα πάω θέλοντας να ξαναζήσω κάτι τόσο έντονο και τόσο όμορφο, που σε εθνικό επίπεδο δεν το ζεις. Παρέα με τον εξοπλισμό μου και την αχώριστη βοηθό μου, που με συντροφεύει και αγόγγυστα με υπομένει, ταξιδέψαμε για τον τελικό προορισμό.

Όλα πήγαν καλά, φτάσαμε στην γερμανική πόλη Oberhausen την Πέμπτη, όπου την επόμενη μέρα ξεκινούσαν οι αγώνες. Η γνωριμία μου με τον αγωνιστικό χώρο σύντομη και ο νους μου μέσα σε μια πληθώρα συναισθημάτων έκανε τον γύρο στα στάδια του κόσμου όπου ανδρώθηκα είτε κερδίζοντας είτε χάνοντας. Ενημερώθηκα για τους αντιπάλους, γνώριμη και απαραίτητη διαδικασία μεταξύ των οποίων υπήρχαν μεγάλα ονόματα. Ο αγώνας ήταν δύσκολος, είχε 6 σειρές από 6 αθλητές και μόνο ο πρώτος έπαιρνε το εισιτήριο για την επόμενη φάση. Κατάφερα να προκριθώ και τελικά να τερματίσω όγδοος ανάμεσα σε 36 αντιπάλους, μεταξύ των οποίων Oλυμπιονίκες, παγκόσμιοι πρωταθλητές με αρκετούς από αυτούς μάλιστα να μένουν εκτός 12αδας. Η προσπάθειά μου πετυχημένη αν αναλογιστεί κανείς τον ανταγωνισμό. Ένιωσα υπέροχα και από το πρώτο λεπτό άρχισα τον σχεδιασμό για το επόμενο ταξίδι στην Fiorenzoela της Ιταλίας τον ερχόμενο Ιούνιο.

Μέχρι τότε προσδοκώ να απολαύσω κάποιες χαρές στην πανέμορφη χώρα μας, πάντα πάνω στο ποδήλατο!

• Tags: βολικάκης