Τα τελευταία χρόνια στα παπούτσια ποδηλασίας δρόμου έχουν επικρατήσει τα συστήματα σύσφιξης είτε με velcro (..χρις-χρατς) είτε με BOA, είτε με μηχανισμούς rachet, πράγμα που έκανε τα ποδηλατικά παπούτσια με κορδόνια να φαντάζουν μακρινή ιστορία.
Όλα αυτά όμως φαίνεται να αλλάζουν από το 2012 και έπειτα, όπου μια πτώση του Taylor Phinney ήταν η αιτία να παρατηρήσουμε τα παπούτσια του. Ήταν ένα πρωτότυπο μοντέλο με κορδόνια!
Αυτή ήταν και η αρχή για την εμφάνιση ολοένα περισσοτέρων μοντέλων παπουτσιών από διάφορες εταιρίες, χωρίς velcro, χωρίς BOA, αλλά με τα παλιά κλασικά κορδόνια. Μεταξύ των αθλητών που έχουν φορέσει τέτοια παπούτσια είναι και ο Bradley Wiggins αλλά και ο Alberto Contador.
Μόδα είναι θα περάσει.
Πολλοί υποστηρίζουν πως είναι μόδα και θα περάσει, όπως έχουν περάσει τόσα και τόσα ενώ υπάρχουν και αρκετές αμφιβολίες όσον αφορά την απόδοση τους. Ο ιδρυτής της Sidi Dino Signori λέει: «Τα ποδηλατικά παπούτσια δρόμου με κορδόνια είναι απλά μια μόδα, επειδή ήταν ξανά στο προσκήνιο τα retro ρούχα. Δεν υπάρχει σύγκριση στην απόδοση μεταξύ των σύγχρονων μεθόδων σύσφιξης του ποδιού με τα κορδόνια«.
Κανείς δεν μπορεί να πει πως οι καινούριοι μέθοδοι σύσφιξης δεν είναι αποτελεσματικοί, εύκολοι και γρήγοροι στην χρήση. Είναι θέμα μερικών δευτερολέπτων για κάποιον να σφίξει ή να χαλαρώσει το παπούτσι του. Όλα αυτά όμως έχουν και μερικά αρνητικά που μόνο αν κάποιος έχει δοκιμάσει τέτοια παπούτσια μπορεί να καταλάβει. Δημιουργούν σημεία πίεσης στο πόδι, πράγμα το οποίο γίνεται πολύ κουραστικό μετά από κάποια ώρα, ενώ επίσης, όλες αυτές οι σύγχρονες μέθοδοι μπλοκάρουν και χαλάνε πολύ πιο εύκολα από τα παραδοσιακά κορδόνια.
Σε αυτό στηρίζεται και ο διευθυντής προϊόντων της Giro Stuart Hayes λέγοντας: «Τα κορδόνια προσφέρουν απαράμιλλη άνεση σε όλο το πόδι. Είναι πιο ευέλικτα όσον αφορά τον σφίξιμο και κάθε παπούτσι κάθεται ακριβώς και σφίγγει σε κάθε πόδι δίχως να δημιουργούνται σημεία πίεσης. Δεν γίνεται τα κορδόνια να είναι ο κύριος τρόπος σύσφιξης των καθημερινών παπουτσιών για τόσα χρόνια δίχως λόγο. Κάνουν αυτό που πρέπει χωρίς αυξημένο κόστος, χωρίς προβλήματα».
Είναι πιο αεροδυναμικά και πιο ελαφριά
Πέρα από την αυξημένη άνεση και προσαρμοστικότητα σε κάθε πόδι, έχουν και άλλα πλεονεκτήματα που μόνο απαρατήρητα δεν μπορούν να περάσουν από κάποιον που «κυνηγάει» τις μέγιστες αποδόσεις. Παπούτσια τα οποία βασίζονται στα κορδόνια ως σύστημα σύσφιξης είναι πιο ελαφριά και έχουν καλύτερη αεροδυναμική. Αυτό επιτυγχάνεται επειδή αφαιρούνται οι μηχανισμοί από τα σύγχρονα συστήματα σύσφιξης και μικραίνει ο εξωτερικός όγκος του παπουτσιού. Έτσι όσο μικρότερη επιφάνεια έχει κάτι, τόσο λιγότερο αέρα διαταράσσει. Ένα παπούτσι με κορδόνια μπορεί να προσφέρει βελτίωση σε έναν αναβάτη μέχρι και 35 δευτερόλεπτα σε μια απόσταση 40 χιλιόμετρων, συγκρινόμενο με ένα παπούτσι ίδιας κατηγορίας αλλά με κάποιο σύγχρονο σύστημα σύσφιξης.
Όλα αυτά όμως έρχονται με ένα κόστος. Δεν μπορεί ο αναβάτης να προσαρμόσει την εφαρμογή του παπουτσιού την ώρα που βρίσκεται πάνω στο ποδήλατο. Ίσως να έχετε παρατηρήσει πως σε μερικούς αγώνες οι αθλητές σκύβουν και σφίγγουν τα παπούτσια τους πριν από κάποιο σπριντ. Κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό με τα κορδόνια.
Καλύτερο παράδειγμα από τον Contador δεν υπάρχει όπου στο περσινό Giro d’Italia χρησιμοποίησε και τους δύο τύπους παπουτσιών. Σε διαδρομές όπου θα χρειαζόταν να ρυθμίσει τα παπούτσια κατά την διάρκεια χρησιμοποίησε παπούτσια με σύγχρονες μεθόδους σύσφιξης, ενώ στους αγώνες χρονομέτρησης χρησιμοποίησε παπούτσια με κορδόνια, καθώς είναι πιο ελαφριά, πιο αεροδυναμικά και επιτρέπουν στον αναβάτη να τα σφίξει σε μια βέλτιστη θέση και να παραμείνουν έτσι καθ’όλη την διάρκεια του αγώνα.
Πρόκειται για ένα πολύ λεπτό θέμα καθώς έχει πάρα πολλές παραμέτρους, αλλά όπως το βλέπουμε εμείς σε σύντομους αγώνες και στην πίστα είναι πολύ πιθανό να επικρατήσουν τα παπούτσια με κορδόνια, ενώ στους υπόλοιπους αγώνες όπου υπάρχει πιθανότητα να χρειαστεί αλλαγή της έντασης σύσφιξης θα συνεχίσουν οι αθλητές να χρησιμοποιούν τις σύγχρονες μεθόδους σύσφιξης.
