Δύο χρόνια μετά την ίδρυση της Stop de Kindermoord, μια άλλη ομάδα ακτιβιστών ιδρύθηκε, με το όνομα First Only Real Dutch Cyclists Union, απαιτώντας περισσότερους δημόσιους χώρους για τα ποδήλατα. Οργάνωναν ποδηλατικές βόλτες/διαμαρτυρίες σε επικίνδυνα σημεία των δρόμων και συνέτασσαν καταλόγους με τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ποδηλάτες. «Κατά κάποιον τρόπο καταφέραμε να έχουμε απήχηση» λέει ο 64-χρονος Tom Godefrooij, ο οποίος είχε ασχοληθεί με την Cyclists Union ως νέος. Θυμάται θορυβώδεις διαδηλώσεις με τρίκυκλα και μεγάφωνα και νυχτερινές επιδρομές για να οριοθετήσουν -παράνομα- ποδηλατοδρόμους σε σημεία όπου η Cyclists Union θεωρούσε επικίνδυνα.
«Αρχικά έπρεπε να μας συλλάβει η αστυνομία, αλλά έπειτα όλα έβγαιναν στις εφημερίδες και οι πολιτικοί τελικά μας άκουγαν. Ήμασταν πολύ μαχητικοί και ξέραμε πως να εκφράσουμε τις ιδέες μας. Στο τέλος, γνωρίζαμε ότι θα παίρναμε τον ποδηλατοδρόμο. Ακόμη και στα μισά της δεκαετίας του ’70, υπήρχαν πολιτικοί που καταλάβαιναν ότι η εστίαση στα αυτοκίνητα ενδεχομένως θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα.»
Οι ακτιβιστές της Stop de Kindermoord και της Cyclists Union ήταν επινοητικοί και απτόητοι, αλλά υπήρχαν και άλλες δυνάμεις που συνέβαλλαν στην δημιουργία πρόσφορου εδάφους για τα όσα υποστήριζαν. Η Ολλανδία, με το ήπιο κλίμα και τους λίγους λόφους της, είχε μεγάλη παράδοση στην ποδηλασία, η οποία ποτέ δεν ήταν στο περιθώριο όπως σε κάποιες άλλες χώρες. Ο τεράστιος αριθμός θυμάτων από τροχαία δυστυχήματα, ήταν μια σοβαρή ανησυχία για τους πολιτικούς και υπήρχε μια εκκολαπτόμενη συνείδηση σχετικά με την ρύπανση που προκαλείται από τις εκπομπές των αυτοκινήτων.
Κατά το 1973 και την πετρελαϊκή κρίση -όπου η Σαουδική Αραβία και άλλες Αραβικές χώρες που έκαναν εξαγωγές πετρελαίου, επέβαλαν εμπάργκο στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Βρετανία, τον Καναδά, την Ιαπωνία και την Ολλανδία, επειδή υποστήριζαν το Ισραήλ στον πόλεμο Yom Kippur- τετραπλασιάστηκε η τιμή του πετρελαίου. Κατά την διάρκεια μιας τηλεοπτικής εκπομπής, ο πρωθυπουργός Den Uyl, παρότρυνε τους Ολλανδούς πολίτες να υιοθετήσουν έναν νέο τρόπο ζωής και να πάρουν στα σοβαρά την εξοικονόμηση ενέργειας. Η κυβέρνηση διακήρυξε τις Κυριακές ημέρες χωρίς αυτοκίνητα: έντονα ήρεμες ημέρες, όπου τα παιδιά έπαιζαν στους ερημωμένους αυτοκινητόδρομους και ξαφνικά οι κάτοικοι θυμήθηκαν πως ήταν η ζωή πριν την εμφάνιση των αυτοκινήτων.
Μια από αυτές της Κυριακές, η Maartje van Putten, μαζί με μια ομάδα γονιών και των παιδιών τους, οδήγησαν τα ποδήλατά τους μέσω μιας σήραγγας στο βόρειο τμήμα του Άμστερνταμ, όπου δεν υπήρχε καμιά ποδηλατική διαμόρφωση. «Εκείνη την στιγμή, δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που κάναμε ήταν επικίνδυνο, επειδή υπήρχαν ακόμη μερικά αυτοκίνητα στον δρόμο. Η βόλτα μας τελείωσε στο αστυνομικό τμήμα, αλλά δείξαμε την άποψή μας.»
Σταδιακά, οι Ολλανδοί πολιτικοί, έλαβαν γνώση για τα πλεονεκτήματα που προσφέρει το ποδήλατο και η πολιτική τους για τις μετακινήσεις άλλαξε. Ίσως, πλέον, το αυτοκίνητο δεν ήταν ο τρόπος μεταφοράς του μέλλοντος. Κατά την δεκαετία του 1980, οι ολλανδικές πόλεις άρχισαν να εφαρμόζουν μέτρα για να κάνουν τους δρόμους πιο φιλικούς και ασφαλείς για τα ποδήλατα. Αρχικά βέβαια, οι στόχοι τους δεν ήταν φιλόδοξοι. Απλά ήθελαν να κρατήσουν τους ποδηλάτες στα ποδήλατά τους.
Η Χάγη και το Τίλμπουργκ, ήταν οι πρώτες πόλεις που πειραματίστηκαν με ειδικές ποδηλατικές διαδρομές μέσα στις πόλεις. «Οι ποδηλατόδρομοι ήταν κατακόκκινοι και πολύ ορατοί. Ήταν κάτι εντελώς καινούριο» λέει ο Godefrooij. «Οι ποδηλάτες άλλαζαν τις διαδρομές τους, για να χρησιμοποιούν τους νέους ποδηλατοδρόμους. Σίγουρα βοήθησε ώστε να συνεχίσουν οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν τα ποδήλατά τους, αλλά στο τέλος αποδείχτηκε ότι μόνο ένας ποδηλατοδρόμος δεν ήταν αρκετός για να οδηγήσει σε συνολική αύξηση της ποδηλασίας».
Στην συνέχεια η πόλη του Ντελφτ, κατασκεύασε ολόκληρο δίκτυο ποδηλατόδρομων, το οποίο αποδείχτηκε ότι ενθάρρυνε περισσότερους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τα ποδήλατά τους.. Μία προς μία ακολούθησαν και άλλες πόλεις. Σήμερα, η Ολλανδία μπορεί να υπερηφανεύεται για τα περισσότερα από 35,000 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων, όπου και περισσότερες από το 1/4 των μετακινήσεων γίνονται με το ποδήλατο, σε αντίθεση με το 2% του Ηνωμένου Βασιλείου. Στο Άμστερνταμ οι μετακινήσεις με ποδήλατο αγγίζουν το 38% και το έχουν μετατρέψει σε ποδηλατική πρωτεύουσα, ενώ στο πανεπιστήμιο του Γκρόνινγκεν, το 59%. Όλες οι μεγάλες ολλανδικές πόλεις έχουν χαρακτηρίσει τους ποδηλατοδρόμους ως δημόσιους και έχουν αναλάβει την διατήρηση και βελτίωση του δικτύου. Η δημοτικότητα του ποδηλάτου συνεχίζει να αυξάνεται, χάρη -εν μέρη- στην αύξηση των ηλεκτρικών ποδηλάτων που επιτρέπουν μεγαλύτερες και πιο ξεκούραστες μετακινήσεις.
Η Cyclists Union, δεν είναι πλέον μια ομάδα τυχαίων ακτιβιστών. Είναι ένας αξιοσέβαστος οργανισμός με περισσότερα από 34,000 ενεργά μέλη, τα οποία πληρώνουν συνδρομή, ενώ οι γνώσεις του οργανισμού είναι παγκόσμιας ζήτησης.
«Έχουμε καταφέρει πάρα πολλά, αλλά συνέχεια αντιμετωπίζουμε νέες προκλήσεις» λέει ο εκπρόσωπος της Cyclists Union, Win Bot. «Πολλοί παλαιότεροι ποδηλατόδρομοι χρειάζονται ανακατασκευή καθώς δεν πληρούν πλέον τα σύγχρονα πρότυπα, ενώ άλλοι χρησιμοποιούνται από τόσους πολλούς ανθρώπους και δεν είναι αρκετά φαρδιοί για να υποστηρίξουν τόση κίνηση. Υπάρχει όμως, ακόμη το πρόβλημα παρκαρίσματος τόσων ποδηλάτων, αλλά σκεφτόμαστε τρόπους ώστε να εξοικονομηθεί ακόμη περισσότερος χώρος για τους ποδηλάτες και τους πεζούς. Αυτό που πραγματικά χρειάζονται οι πόλεις μας είναι νέες υποδομές».
«Η μάχη συνεχίζεται» μας λέει ο Godefrooij. «Η τάση των πολεοδόμων να δίνουν προτεραιότητα στα αυτοκίνητα εξακολουθεί να υπάρχει. Μπορούμε να τους καταλάβουμε όμως. Ένα έξτρα τούνελ για τα ποδήλατα, θέλει επιπλέον χρηματοδότηση. Μπορεί να έχουμε κάνει πολλά και να έχουμε επιτύχει περισσότερα αλλά δεν μπορούμε να εφησυχαστούμε».
