του Κωνσταντίνου Ανδριώτη
Μετά από τη προπόνηση που έκανα στην Ισπανία και τα καλά αποτελέσματα ήταν σειρά για το Παγκόσμιο. Το Παγκόσμιο κύπελλο είναι ό,τι πιο δύσκολο υπάρχει σε θέμα ανταγωνισμού και πιστών. Εγώ έλαβα συμμετοχή στον πρώτο αγώνα στη Lourdes στη νότια Γαλλία. Έφτασα τη Κυριακή, μετά από ένα πολύωρο ταξίδι με αεροπλάνο και τρένο και κατευθείαν πήγα για ένα απογευματινό περπάτημα στη πίστα του Παγκοσμίου που έβλεπα από από το Red Bull TV, πέρυσι και που τόσο ανυπομονούσα να δω από κοντά.
Ξεκίνησα το περπάτημα από κάτω προς τα επάνω. Πρώτα είδα το γνωστό step down πριν από τον τερματισμό. Με εντυπωσίασε το μέγεθος του, η τεράστια κλίση και το πόσο τεχνικό ήταν από κοντά. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Στη συνέχεια είδα τα υπόλοιπα κομμάτια συμπεριλαμβανομένου και του πολύ απότομου πρώτου κομματιού -γνωστού και ως the wall- το οποίο ήταν 50 μέτρα με αριστερή στροφή στο τέλος. Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν πως θα το κατέβω. Έκατσα περίπου 10 λεπτά στο σημείο ώστε να το συνηθίσει το μάτι μου και σκέφτηκα πως θα το κατέβω χωρίς να πέσω. Τέλος το πρώτο κομμάτι με τα βράχια ήταν επίσης πολύ σκληρό και απότομο με τεράστια σκαλοπάτια από βράχια σε συνδυασμό με ρίζες.
Έκανα κάποιες προπονήσεις σε μία άλλη πίστα που είχαν εκεί, αλλά με τίποτα δεν έμοιαζε με το μονοπάτι του Παγκοσμίου. Άκουσα ότι θα υπήρχαν βροχές από Τετάρτη μέχρι Σάββατο κάτι το οποίο επιβεβαιώθηκε. Το πρωί της Παρασκευής ήταν πρώτη ημέρα προπόνησης. Ξύπνησα 06.30, ετοιμάστηκα είδα πως δεν έβρεχε αλλά ότι είχε μόνο συννεφιά. Νόμισα ότι η διαδρομή θα ήταν σε καλή κατάσταση, μέχρι που είδα ένα ποδήλατο να κατεβαίνει, όπου και κατάλαβα πόση λάσπη είχε η διαδρομή.
Η πρώτη κατάβαση λοιπόν, με λάσπη, ήταν εφιάλτης σε μία πίστα που δεν ήξερα και το ποδήλατο δεν πατούσε πουθενά. Έφτασα στο απότομο κομμάτι και όλοι είχαν σταματήσει και το κοίταζαν. Έκατσα, το είδα λίγο, πήγα πίσω στο ποδήλατο και το προσπάθησα όσο πιο αργά γινόταν και ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν. Το πιο δύσκολο ήταν ότι δεν έβλεπες που πηγαίνεις γιατί ήταν κάθετο.
Ήμουν φοβισμένος και η αδρεναλίνη μου ανέβηκε παράλληλα με τους χτύπους της καρδιάς μου, αλλά τελικά το κατέβηκα πολύ καλά και ελεγχόμενα. Αυτό μου ανέβασε τη ψυχολογία και άρχισα να πηγαίνω λίγο πιο γρήγορα στην τρίτη κατάβαση όπου και ήμουν ικανοποιημένος από την ταχύτητα μου.
Παρόλα αυτά έκανα προπόνηση στο πρωινό γκρουπ και η πίστα ήταν βρεγμένη. Δεν κατάφερα να πιάσω τον ρυθμό που ήθελα, μιας και οι καλοί μπήκαν αργότερα όταν και είχε στεγνώσει η πίστα. Στη συνέχεια είχε περπάτημα ώστε να δω τους καλούς αναβάτες και να πάρω ιδέες για γραμμές.
Το Σάββατο από ότι αποδείχτηκε ήταν η πιο δύσκολη ημέρα για όλους. Η διαδρομή είχε αλλάξει εντελώς καθώς δημιουργήθηκαν βαθιά λούκια και βουναλάκια, ενώ το ποδήλατο είχε τουλάχιστον 10 κιλά λάσπη. Δεν κατάφερα να ολοκληρώσω καμιά κατάβαση χωρίς να βγάλω πόδι, ενώ συνεχώς τίναζα τα πόδια ώστε να φύγει η λάσπη και να καταφέρω να κουμπώσω στα πετάλια. Αποφάσισα να κάνω και μια δεύτερη κατάβαση, όπου και είχα μία τεράστια πτώση στο τελευταίο sted down πριν από τον τερματισμό. Προσγειώθηκα με τον μπροστινό τροχό σε μία τρύπα και έφυγα πάνω από το τιμόνι με αποτέλεσμα να σταματήσω μετά από 50 μέτρα. Ευτυχώς δεν χτύπησα. Είχα κάποιες ενοχλήσεις και πόνους βέβαια όταν ανέπνεα και γενικά πονούσε όλο το σώμα μου.
Μετά από πολλές προσπάθειες, κατάφερα να ξεπλύνω τον εξοπλισμό μου από τις λάσπες και κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο, σκεπτόμενος αν θα τρέξω ή όχι στην προκριματική φάση. Αποφάσισα να τρέξω τελικά, αλλά είχε ξεκινήσει η βροχή και μετά από μια μικρή καθυστέρηση πήρα εκκίνηση. Στο πρώτο κομμάτι είχα μια μικρή πτώση, σηκώθηκα αλλά λίγο παρακάτω έπεσα ξανά. Μετά από αυτό το σημείο αποφάσισα απλά να κατέβω την διαδρομή βγαίνοντας εκτός πίστας ώστε να μην κόψω κάποιον πιο γρήγορο αναβάτη. Δεν ήταν η μέρα μου και ή ψυχολογία είχε πέσει.
Σε τελική φάση όμως, έκανα τη σωστή επιλογή γιατί είμαι υγιής για κάποια από τα τις επόμενες φάσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Είμαι πιο δυνατός από πριν και έπρεπε να περάσω από αυτό το στάδιο. Τα καλύτερα έρχονται, stay tuned…
