Συνέχεια από Μέρος 1.
Σεπτέμβριος-Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος: Ιράν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κιργιστάν, Κίνα, Πακιστάν
27 ολόκληρες ημέρες πέρασαν στο Ιράν, όπου απόλαυσαν τη παγκοσμίου φήμης φιλοξενία των Ιρανών. Ξεκίνησαν από τη Ταμπρίζ και συνέχισαν προς την Τεχεράνη. Τα περισσότερα βράδια τα περνούσαν σε σπίτια διαφόρων οικογενειών και ήταν ο πιο τέλειος τρόπος για να μάθουν περισσότερα για τη χώρα και για τον τρόπο ζωής τους. Στην Τεχεράνη έμειναν στο σπίτι δύο φίλων τους είχανε γνωρίσει στο Ιράν.
Συναντήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα, καθώς στην προσπάθεια να παρακάμψουν τον αυτοκινητόδρομο προς την Τεχεράνη, δεν ρώτησαν πόσο κοστίζει η μεταφορά και όταν έφτασαν ο οδηγός τους ζήτησε 250$ που όπως ήταν αναμενόμενο αρνήθηκαν να τα πληρώσουν και βρέθηκαν στο αστυνομικό τμήμα! Εκεί τελικά μετά από διαπραγματεύσεις πλήρωσαν 70$ που είναι και το πραγματικό κόστος, αλλά έμαθαν ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Πρώτα πλέον θα ρωτάνε πόσο θα κοστίσει και μετά θα ανεβαίνουν σε ταξί!
Χάρη στον «τρελό» Abolfazl, κάποιον που τυχαία γνώρισαν κατά την διαδρομή είχαν την χαρά να πετάξουν με paraglide πάνω από την Τεχεράνη για τα γενέθλια της συζύγου! Μετά από αυτό ξανα-πήραν τα ποδήλατα και κατεβήκανε το Kendevan (2656m ύψος) ώστε να αποφύγουν την κίνηση των αυτοκινήτων. Μεγάλη εντύπωση τους έκανε ο τρόπος οδήγησης στο Ιράν, όπου οι οδηγοί δεν έχουν καμία σχέση με την ασφαλή οδήγηση. Αυτό μάλλον συμβαίνει λόγω των περιορισμών που υπάρχουν στην καθημερινότητα τους από λόγω της θρησκείας τους και ξεδίνουν όταν βρίσκονται με το αμάξι, καθώς δεν υπάρχει ουσιαστική αστυνόμευση. Στο Mashhad μετά από διάστημα 4 ημερών κατάφεραν να πάρουν την άδεια για να περάσουν στο Τουρκμενιστάν.
Η περιπέτεια όμως ήταν και ο αρχικός σκοπός του ταξιδιού αυτού και την συναντούσαν παντού! Όπως για παράδειγμα οι 5 ημέρες που κόλλησαν στο Τουρκμενιστάν λόγω της γραφειοκρατείας. Η αρχή έγινε με την διαμονή σε κάποιους «νεο-νομάδες» και συνεχίστηκε με τον συνεχόμενο αντίθετο άνεμο για αρκετές ημέρες! Μια από τις πιο δύσκολες προκλήσεις στο όλο ταξίδι, ήταν η αμμοθύελλα πριν από το Mary. Στη συνέχεια, όμως, αποζημιώθηκαν καθώς μπόρεσαν να θαυμάσουν την ανατολή του ηλίου στην έρημο Καρά Κουμ. Στην συνέχεια είδαν και ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα πάνω από τους αμμόλοφους, ενώ υιοθέτησαν και ένα μικρό γατάκι, μέχρι το επόμενο χωριό όπου του βρήκαν ασφαλές μέρος. Στο Ουζμπεκιστάν, επισκέφτηκαν δύο ιστορικές πόλεις, τη Bukhara και το Samarkand.
Ακόμη ένα πρόβλημα αντιμετώπισαν στο συνοριακό σταθμό του Τατζικιστάν, καθώς η διέλευση δεν ήταν ανοιχτή για τους αλλοδαπούς. Δεδομένου ότι είχαν την ειδική άδεια GBAO στο Pamirs και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να περάσουν από Ντουσανμπέ στο Κιργιστάν, αναγκάστηκαν να διασχίσουν τον αυτοκινητόδρομο του Pamir, που κατέληξε να είναι από τα πιο περιπετειώδη χιλιόμετρα της διαδρομής! Με την βοήθεια γνωστός κατάφεραν και βρήκαν ένα φθηνό τζιπ, για να προλάβαιναν τα χιόνια και τις παγωνιές για να μπουν στο Pamirs. Στην «στέγη του κόσμου», συναντήθηκαν 4 ποδηλάτες από το Ηνωμένο Βασίλειο και συνέχισαν με την υπέροχη παρέα των Jill, Lee, Katie και Anthony για αρκετές ημέρες και χιλιόμετρα.
Για το Pamirs δεν υπάρχουν πολλά, όχι γιατί δεν είχαν περιπέτειες εκεί, αλλά επειδή οι άνθρωποι ζουν εκεί μια πολύ απλή ζωή, είναι πολύ φιλόξενοι, ακόμη και αν δεν έχουν απολύτως τίποτα σε σύγκριση με τον δυτικό πολιτισμό. Ζουν σε απλά, σπιτάκια, που συνήθως θερμαίνονται από αποξηραμένες ακαθαρσίες βουβαλιών. Στην συνέχεια κατευθύνθηκαν προ στην κοιλάδα Gunt και τις φυσικές ιαματικές πηγές. Το Koi Tezek με υψόμετρο 4271m ήταν το πρώτο πραγματικά υψηλό ορεινό πέρασμα της διαδρομής, ενώ ποδηλάτησαν για περίπου 100 χιλιόμετρα σε υψόμετρο 4000 μέτρων στο οροπέδιο Pamir. Στην συνέχεια, κατέβηκαν από το Murgab εξαιτίας μιας χιονοθύελλας, αλλά ευτυχώς ο άνεμος ήρθε από πίσω τους και έτσι το ταξίδι τους έγινε λίγο πιο εύκολο.
Τα τελευταία δύο περάσματα προς Κιργιστάν ήταν καλυμμένα με πολύ χιόνι οπότε νοίκιασαν τζιπ με οδηγό ώστε να δισχίσουν τα βουνά αυτά. Ευτυχώς -γι’αυτούς- ήταν ακόμη με την παρέα των Άγγλων και δεν επηρεάστηκε ο προϋπολογισμός. Μετά από ένα μικρό κόλλημα λίγων ημερών στο Κιργιστάν, λόγω κλειστών συνόρων προς Κίνα, αποφάσισαν να καλύψουν μια απόσταση 260 χιλιομέτρων προς το Kashgar και ήταν μια καλή απόφαση, με την υπόλοιπη παρέα. Η γενναία απόφαση για κατασκήνωση σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 2000m, ήταν πολύ λάθος καθώς το παγωμένο νερό και δάκτυλα κατά το πρωινό ξύπνημα τους έκανε να το ξανασκεφτούν όσον αφορά την κατασκήνωση σε τέτοιο υψόμετρο κατά τους χειμερινούς μήνες. Ήταν Νοέμβριος. Στο Kashgar παρέμειναν για 5 ημέρες με σύνδεση στο internet και ντους με ζεστό νερό. Ήταν κάτι που τους είχε λείψει για αρκετές εβδομάδες, οπότε τα εκτίμησαν πολύ!
Στη συνέχεια μετέβησαν προς το Πακιστάν και το Sost. Από εκεί ποδηλάτησαν στον αυτοκινητόδρομο Καρακορούμ Highway (KKH) όσο ήταν δυνατό. Πανέμορφα τοπία σε αυτό στο φημισμένο Δρόμο του Μεταξιού, ενώ και οι άνθρωποι ήταν φοβεροί. Αυτή είναι η γη των παγετώνων και έχει τα υψηλότερα βουνά του κόσμου και φυσικά οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και μορφωμένοι, ενώ μιλούσαν και άπταιστα αγγλικά! Μέσω αυτού του ταξιδιού κατάφεραν να γνωρίσουν και τον πολιτισμό των Hunza από το Καντίρ και των Zahid στην Gulmit. Αυτό το μικρό χωριό κοντά στη λίμνη Attabad ήταν ένα κομμάτι του ουρανού στη Γη, με πολύ έξυπνους ανθρώπους και πολιτισμό παρόμοιο με τον δυτικό. Η διαφορά όμως είναι στο ότι εξακολουθούν να ζουν μια απλή ζωή τόσο κοντά ο ένας στον άλλο και με σεβασμό προς τη φύση και το περιβάλλον.
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στο ΚΚΗ (διάρροιες, προβλήματα με τα δόντια, δρόμοι υπό κατασκευή), παρέμεινε ένα από τα πιο όμορφα μέρη του ταξιδιού. Στο Karimabad ο Arpi αναρριχήθηκε έως το Ultar Meadow για να δεί μερικές διάσημες κορυφές και μια χιονοστιβάδα πάνω από τον παγετώνα Ultar.Ο αυτοκινητόδρομος KKH μετά τη Hunza ήταν ακόμη πιο δύσκολος, ενώ από το Dasu μέχρι το Αμποταμπάντ είχαν και αστυνομική συνοδεία σε όλη τη διαδρομή, αν και δεν υπάρχουν σοβαρά θέματα ασφάλειας εκεί. Ένα αρνητικό σε αυτό το μέρος του ταξιδιού ήταν κάτι μικρά και ανόητα παιδιά που πετούσαν πέτρες -ίσως κάποιο τοπικό παιχνίδι;- αλλά ευτυχώς χωρίς να υπάρξει κάποιος τραυματισμός
Επόμενη στάση ήταν στο πολύ όμορφο Islamabad, όπου γνώρισαν πολλούς ανθρώπους με ανοικτές αγκαλιές και γεμάτους περιέργεια για να ακούσουν για το ταξίδι τους. Μέχρι και σε εκπομπή στο ράδιο τους κάλεσαν για να μάθει η πόλη για τους ταξιδιώτες από την άλλη άκρη του κόσμου! Μέχρι να ανανεωθεί η VISA στο Πακιστάν για να μπορέσουν να περάσουν στην Ινδία. Με 7000 χιλιόμετρα, απίστευτες εικόνες, εμπειρίες και περιπέτειες έκλεισε η πιο σημαντική της ζωής της Zita και του Apri!
